کافی است که به تعریف اعتیاد و احتیاج دقیق تر توجه کنیم. انسان زمانی به چیزی معتاد می شود و زمانی دیگر به چیزی محتاج. اعتیاد و احتیاج با هم خیلی فرق دارند.
انسان وقتی معتاد تلقی می شود که بدنش به ماده ای که مصرف می کند احتیاج نداشته باشد؛ مانند سیگار، هروئین، الکل و تریاک و داروی غیر ضروری. خود فرد آن ها را مصرف می کند و رفته رفته به آن معتاد می شود و به هر قیمتی شده آن را تهیه می کند. در صورت مصرف این نوع مواد، در مکانیزم طبیعی بدن انسان نوسان و عدم تعادل به وجود می آید.
به این دلیل که بدن برای ادامه ی عملکردهای طبیعی اش، به آن ماده نیازمند می شود؛ این نیاز کاذبی که فرد مبتلا، به دست خودش برای بدنش به وجود آورده، اعتیاد نامیده می شود.
اما داروی فشار خون یا داروی ضد افسردگی یا هر داروی شفابخش، چنین وضعی ندارند. این داروها برخلاف مواد اعتیادآور عمل می کنند. یعنی، اشکالی در کارکرد بدن به وجود آمده که با کمک این داروها برطرف می شود.
مثلاً آنتی بیوتیک ها بیماری عفونی را درمان می کنند و عوامل عفونت (میکروب، ویروس و...) را از بدن دور یا نابود می کنند. بعضی اوقات از آنتی بیوتیک ها هم کاری بر نمی آید. در مورد افسردگی و اضطراب هم دقیقاً همین گونه است. بعضی اوقات داروها برای درمان بیماری های روانی، کاملاً جواب نمی دهند. گاهی اگر دارو را کم کنیم، فشار بالا می رود و اگر دارو را قطع کنیم افسردگی عود می کند.
چنانچه دارو را بی موقع کم کنیم، افسردگی تا حدودی دوباره خود را نشان می دهد. گاهی ضرورت دارد بیمار برای تداوم تندرستی و سلامتش ، دارویی را تا آخر عمر مصرف کند. این را می گوییم احتیاج.
اگر به مفهوم اعتیاد و احتیاج و تفاوت بین آن ها توجه کنیم، دیگر نمی گوییم کسی به دارو معتاد شده است.
